Recensie “Stepping Up”: De Blues kent een enorme heropleving in de Lage Landen en dat is in niet geringe mate te danken aan Tiny Legs Tim ! Samen met zijn kompaan Lightnin’ Guy zorgt hij er met verschillende projecten, al dan niet in samenwerking, voor dat deze unieke muziekstijl naar waarde geschat wordt.Denk aan Boogieville, Blues In Schools, de diverse Jamsessies…en of dat allemaal nog niet genoeg is, is er ook nog het oprichten van zijn eigen label ‘Sing My Title’, een project waar hij collega artiesten mee wil verder helpen. Tussendoor hebben beide heren dan ook nog eens tijd om op meer dan geregelde tijdstippen met schitterende albums voor de dag te komen. In het geval van Tiny Legs Tim is dat met deze “Stepping Up” inmiddels al de derde volwaardige release. We waren al laaiend enthousiast over voorgangers “One Man Blues” en “TLT”, zie eerdere besprekingen, en het was dan ook met meer dan gezonde nieuwsgierigheid dat we ’s mans nieuwste worp op de draaitafel legden.

Al van bij de eerste snaaraanslagen op openingsnummer “Heart In The City” herken je Tim’s persoonlijke stijl, aanstekelijke melodie en zijn herkenbare stem. Verrassend is wel de gepaste, subtiele ondersteuning op bas van René Stock (Electric Kings), drums van Frederik Van Den Berghe (Arno, Trixie Whitley) en de immer uitstekende Steven Troch (Fried Bourbon) op harmonica. “I Live In The Heart Of The City, But I Used To Be A Country Man” zingt Tim en dat is exact waar deze uitgave om draait. Waar hij bij zijn eerdere releases nog bekendheid verwierf met zijn akoestische Deltablues zijn er in dit nieuwe album wat invloeden van boogie, New Orleans en zelfs Rhythm & Blues ingeslopen. De uitstekende band die hij hiervoor rond zich wist te verzamelen draagt ongetwijfeld bij tot het uitmuntend resultaat van deze nieuwe stap in zijn muzikale carrière. De minimale productie draagt er ook al toe bij dat er een heerlijk authentieke sound overheerst. Op het heerlijk meestampbare “I Got Something” druipt het speelplezier ervan af. De indrukwekkende slide en niet eens zo spectaculaire maar verdomd straffe bluesharp van Steven zorgen samen met de stuwende ritmesectie voor één van de hoogtepunten op de plaat. “I’m A Happy Man” zingt hij en je moet niet eens moeite doen om hem te geloven.

Naar goede gewoonte schreef de artiest weer alle nummers zelf en het zijn allen weer absolute pareltjes geworden. De band mag dan misschien wel voor een stevigere, eerder volle, sound zorgen, het dromerige , mijmerende karakter blijft gelukkig overheersen. Neem nu het briljante “City Blues”, je zou het nummer zo kunnen toeschrijven aan pakweg Son House. De donkere, zelfs dreigende sfeer wordt straf weergegeven door dat inventief snarenspel. De sobere, haast monotone baslijnen onderstrepen het observerende gevoel van de song wonderwel. We zouden haast alle nummers kunnen opsommen, het regent verdomd straffe songs, maar het zou ons te ver leiden. Maar we kunnen toch niet om het inventieve, naar Hooker knipogende “Walk With The Devil” waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten. Bij het beluisteren van dit nummer begrijpen we maar al te goed waarom Tim voor deze plaat beroep deed op deze rasmuzikanten. De song schreeuwt om dergelijke uitvoering. Het duel hier tussen Tim en Steven is om duimen en vingers van af te likken. Het bloedmooie “If & Why” is de briljante afsluiter van een schitterende plaat waarmee Tiny Legt Tim ontegensprekelijk zijn plaats opeist in de top van de Belgische Blues- en Rootsscène. “Stepping Up” is een meesterlijke plaat van een (h)eerlijk Bluesartiest!

Luc Meert